میوه خشک پفکی است که اکثریت آب اصلی آن به‌طور طبیعی، از طریق خشک‌کردن در آفتاب یا با استفاده از خشک‌کن‌های تخصصی یا دستگاه‌های آب‌گیری حذف شده است.
میوه خشک دارای سنت طولانی استفاده از هزاره چهارم قبل از میلاد در بین النهرین است و به دلیل طعم شیرین، ارزش غذایی، و ماندگاری طولانی آن بسیار ارزشمند است.
امروزه مصرف میوه های خشک رواج یافته است نزدیک به نیمی از میوه های خشک فروخته شده کشمش و پس از آن خرما، آلو، انجیر، زردآلو، هلو، سیب و گلابی است.
به این میوه‌های خشک معمولی یا سنتی می‌گویند: میوه‌هایی که در آفتاب یا در خشک‌کن‌های تونل باد گرم خشک شده‌اند.
بسیاری از میوه ها مانند زغال اخته، زغال اخته، گیلاس، توت فرنگی و انبه قبل از خشک شدن با یک شیرین کننده مثلاً شربت ساکارز تزریق می شوند. برخی از محصولاتی که به عنوان میوه خشک فروخته می شوند، مانند پاپایا، کیوی و آناناس، اغلب میوه های شیرینی هستند.
میوه های خشک بیشتر ارزش غذایی میوه های تازه را حفظ می کنند محتوای مواد مغذی خاص میوه‌های خشک مختلف نشان‌دهنده همتای تازه آنها و روش پردازش است.
میوه‌های خشک سنتی مانند کشمش، انجیر، خرما، زردآلو و سیب برای هزاران سال از رژیم‌های غذایی مدیترانه‌ای بوده‌اند.
این تا حدودی به دلیل کشت اولیه آنها در منطقه خاورمیانه معروف به هلال حاصلخیز است که توسط بخشهایی از ایران مدرن، عراق، جنوب غربی ترکیه، سوریه، لبنان، فلسطین، اسرائیل و شمال مصر تشکیل شده است.
خشک کردن یا کم آبی نیز اولین شکل نگهداری غذا بود: انگور، خرما و انجیر که از درخت یا تاک می افتاد در آفتاب داغ خشک می شد. شکارچیان اولیه مشاهده کردند که این میوه های ریخته شده شکل خوراکی به خود گرفتند و برای پایداری و همچنین شیرینی غلیظ آنها ارزش قائل بودند.
این تخته‌های گلی که به زبان اکدی، زبان روزمره بابلی نوشته شده‌اند، به خط میخی نوشته شده‌اند و از رژیم‌های غذایی مبتنی بر غلات سبزیجات و میوه‌هایی مانند خرما، انجیر، سیب، انار و انگور خبر می‌دهند.
این تمدن های اولیه از خرما، شیره خرما تبخیر شده به صورت شربت و کشمش به عنوان شیرین کننده استفاده می کردند. آنها میوه های خشک را در نان های خود گنجانده بودند که بیش از 300 دستور غذا برای آن داشتند، از نان جوی ساده برای کارگران گرفته تا کیک های بسیار پیچیده و چاشنی دار با عسل برای کاخ ها و معابد.
